O księdze Salomona „Pieśń nad pieśniami” powiedziano już chyba prawie wszystko. Np. że słowa: „Dwoje twoich piersi jest jak dwoje sarniąt, bliźniąt gazeli” (Pieśń 7:4) dotyczą starego i nowego przymierza, a czytający/śpiewający znajduje się między tymi przymierzami. Ale nie o tym dzisiaj.

Pierwsza, wstępna myśl: Pieśń nad pieśniami to określenie takie samo jak Król królów, Pan panów – największy król, największy pan, największa/najwspanialsza pieśń. W języku hebrajskim tak właśnie wyrażało się to, co u nas nazywamy stopniem najwyższym przymiotnika – pieśń pieśni, pieśń ponad wszelkie inne pieśni.

Sporo problemów teologom i biblistom przysparza struktura i budowa księgi. I różne teorie/propozycje w tej kwestii przedstawiają. Ja zaś chciałem przeczytać:

„Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie pól: Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej, póki nie zechce sama” (Pnp 2:7 BT).

„Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele i na łanie pól: nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej, póki nie zechce sama” (Pnp 3:5 BT).

„Zaklinam was, córki jerozolimskie, na cóż budzić ze snu, na cóż rozbudzać umiłowaną, póki nie zechce sama” (Pnp 8:4 BT).

Ten refren powtarza się przez całą pieśń. (Zachęcam do posłuchania tej wersji, jest świetna – Pieśń nad pieśniami). Dlaczego? Bo jest to pieśń o śpiącej i śniącej pannie młodej. Zabrana ze wsi na dwór króla, uczestniczy w hucznym ślubie i weselu (pewnie koło tygodnia trwało). I gdy śpi, przeżywa radości i lęki nowego życia. Śni piękne chwile z ukochanym, a jednocześnie przeżywa lęki związane z pałacem i zazdrosnymi innymi kobietami. I taka jest istota struktury tej księgi. Jej wątki mieszają się, jak mieszają się sny w tak doniosłej chwili. A kochający mąż zwraca uwagę wszystkim dookoła (głównie służącym), by byli cicho i przypadkiem nie zbudzili jego ukochanej.

Gdy całą pieśń umieści się w takim kontekście – kontekście ślubu, wesela, siedmiu nocy poślubnych – wtedy treść Pieśni nabiera kształtu. Jak sen nocy letniej.