Zazwyczaj fragment 1 Koryntian 13 (znany powszechnie jako Hymn o miłości) postrzega się jako cechy prawdziwej miłości – jaka ta miłość jest. Ale Paweł nie pisze, jaka ona JEST, ale co ROBI i czego NIE ROBI.

„Miłość czeka cierpliwie (dosł. cierpliwuje), miłość postępuje uprzejmie (uprzejmuje), nie zazdrości, miłość się nie wynosi, nie nadyma się, nie postępuje niestosownie (trudno to zgrabnie przetłumaczyć), nie szuka własnej korzyści, nie traci opanowania, nie kolekcjonuje (zapisuje) krzywd, nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współcieszy się prawdą; wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, ze wszystkim wiąże nadzieję, wszystko przetrwa. Miłość nigdy nie ustaje (tłum. Nowe Przymierze).

Paweł trzy razy używa zwrotu „lecz miłości bym nie miał”. Co więc znaczy „mieć miłość”? O ile można „posiadać” inne dary Ducha, o tyle „mieć miłość” nie znaczy „mieć”. Znaczy czynić lub nie czynić. W każdym zdaniu tego fragmentu jest czasownik w czasie teraźniejszym (tryb orzekający). Nie ma przymiotników opisujących „rzecz”, jaką jest miłość (miłość cierpliwa, miłość łaskawa).

Ciekawe jest też to, że wśród 16 czynów miłości 7 opisuje, co miłość robi, a aż 9 to, czego miłość nie robi. To znaczący opis sytuacji Koryntian. I jednocześnie dyskretny, ale znaczący policzek. Jeśli chcą „mieć” najwspanialszy dar Ducha, muszą go po prostu czynić.

Ktoś ciekawie zaproponował, żeby zamiast słowa „miłość”, wpisać w tekście swoje imię…

Robert czeka cierpliwie, Robert postępuje uprzejmie, Robert nie zazdrości, Robert się nie wynosi, Robert się nie nadyma, Robert nie postępuje niestosownie, Robert nie szuka własnej korzyści, Robert nie traci opanowania, Robert nie kolekcjonuje krzywd, Robert nie cieszy się z niesprawiedliwości, bo Robert współweseli się prawdą; Robert wszystko zakrywa, Robert wszystkiemu wierzy, Robert ze wszystkim wiąże nadzieję, Robert wszystko przetrwa. Robert nigdy nie ustaje.

Ale czy to prawda?